چکیده :
در جهان امروز مدیریت اسناد الکترونیکی و ارسال و دریافت اطلاعات الکترونیکی بخش بزرگی از تبلیغات و فعالیت های اجرایی را شامل می شود . هنوز انتظار می رود که استفاده از اطلاعات مبتنی بر کامپیوتر در سطح جهان به طرز قابل توجهی در حال گسترش می باشد . یکی از تکنولوژی هایی موجب افزایش اعتماد گردیده ، امضای دیجیتالی می باشد . این تکنیک مبتنی بر رمزنگاری باعث به رسمیت شناسی اطلاعات الکترونیکی شده به طوری که هویت پدید آورنده سند و جامعیت اطلاعات آن ، قابل بازبینی و کنترل می باشد .
در اسناد مکتوب ، امضا ، نشان تایید تعهدات قبول شده در آن سند به شمار می آید . از آن جهت که در تجارت الکترونیکی ، مدارک الکترونیکی دارای جایگاهی همانند اسناد مکتوب هستند ، لذا امضا در این مدارک نیز علی الاصول دارای همان ارزش اثباتی می باشد . در این جا با تکیه بر تجربه کشور های پیشرفته و مطالعه در قوانین و مقررات به این مساله پرداخته می شود که در ثبت الکترونیکی اسناد و مدارک ، چگونه می توان از امضای دیجیتالی بهره گرفت و بهترین مرجع برای تصدی امور گواهی امضای الکترونیکی و ثبت اسناد الکترونیکی کجاست .
برسی موضوع همواره با مبنا قرار دادن این ایده انجام شده که تخلف از رویه و قوانین موجود در زمینه ثبت اسناد و گواهی امضا دارای آثار زیانباری ، از حیث حقوقی ، اجتماعی و اقتصادی خواهد بود و از این حیث ، اساسا امضا و مدارک الکترونیک خصوصیتی ندارند که موجب تغییر مرجع ثبت و گواهی آن ها شود .
