پردازنده هاي DSP دسته اي از پردازنده هاي خاص مي باشند كه بيشتر براي انجام بلادرنگ پردازش سيگنال هاي ديجيتال استفاده مي شوند . اين پردازنده ها توانایی انجام چندين عمليات همزمان در يك سيكل دستورالعمل ، شامل چندين دسترسي به حافظه ، توليد چندين آدرس با استفاده از اشاره گرها و انجام جمع و ضرب سخت افزاری بطور همزمان را دارا مي باشند و سرعت بالاي آنها نيز به واسطه اين ويژگي ها است .
اولين پردازنده DSP بصورت تجاري در سال 1982 توسط شركت TI تحت عنوان TMS320C10 به بازار ارائه شد . TMS32010 یك پردازشگر مميز ثابت ، 16 بيتي با ساختار هاروارد بود .
نسل دوم پردازنده هاي DSP در اوايل دهه 1990 توسط شركت Motorola ارائه گرديد . اين پردازنده ها 24 بيتي و داراي فضای جداگانه داده و برنامه بودند .
در اواخر دهه 1990 دو شركت TI و Motorola با معرفي دو پردازنده TMS320C541 و DSP56301 نسل سوم پرازنده هاي DSP را به بازار ارائه دادند . كار با ولتاژ هاي پایين ، حافظه داخل چيپ بالاتر و توابع جديد براي پردازشهای ديجيتال ، از ويژگي های اين نسل مي باشد .
TMS320C6201جزو نسل چهارم پردازنده هاي DSP مي باشد . اين پردازنده ها سرعت كلاك بالا و قابليت زيادي برای موازی شدن دستورالعمل ها دارند .
